Papeliños

Teño unha lata de cereixas; con cereixas debuxadas, vamos. Antes eran case apetitosas, cun vermello brillante que daba ganas de papalas dun bocado, pero agora palideceron un chisco e están comidas por puntiños de ferruxe. Hai polo menos doce ou trece anos que a merquei nunha tenda que entón parecía máxica: era un deses todo a cen nos que tiñas un millón de cousas por vinte pesos e que acabaron engulindo os chineses e os euros. Con aquelas moedas douradas e gordechas podías mercar un cento de cousas dunha vez e ainda che sobraban cincocentas pesetas. Un deses días eu merquei miña lata, chatiña e redonda, con tapa e cunha vela con cheiro a amorodo dentro. Cando a cera quedou en nada e só restaba un chisquiño de cabo negro e teso como a póla morta dunha árbore, limpei a lata e comecei a meter dentro, ainda non sei ben por que, papeliños con palabras escritas. Ao primeiro metín moitos, pola novidade: nomes de persoas, cousas que me producían carraxe, feridas, comidas, o nome dunha rúa ... todos arrecendendo a amorodo. Pero cós anos fun demorando aquel tributo estraño ata case esquecelo.
E foi onte, fedellando nunha caixa da última mudanza, cando dei de novo coas cereixas. Non fun quen de recoñecelas de todo. Abrín sen cerimonia a tapa, que renxeu como a porta dunha casa vella, e de súpeto o cheiro doce que se mantiña por non sei que milagre tróuxome o recordo ó nariz. Cos nervos rebulindo no estómago, tirei un papeliño e desdobreino a modo ata que atopei os trazos de tinta azul. Era a letra que empezara a garabatear no instituto para que ninguén entendera as mensaxes de adolescente desesperada que ía ciscando polos cadernos e pasaran xa tantos anos daquela –anos nos que puiden recuperar a miña boa letra primeira- que traballo me costou entender aquela palabra. “Di... di...”, fun facendo esforzos mentras achinaba os ollos, e foi á terceira cando entendín. “Di Raimundo...”, murmurei case sen que me saise a voz.
Dicía Raimundo... Raimundo...
Entón saiume un sorriso deses que só casan cunha cara de nena.