sexta-feira, 4 de maio de 2007

Papeliños

Teño unha lata de cereixas; con cereixas debuxadas, vamos. Antes eran case apetitosas, cun vermello brillante que daba ganas de papalas dun bocado, pero agora palideceron un chisco e están comidas por puntiños de ferruxe. Hai polo menos doce ou trece anos que a merquei nunha tenda que entón parecía máxica: era un deses todo a cen nos que tiñas un millón de cousas por vinte pesos e que acabaron engulindo os chineses e os euros. Con aquelas moedas douradas e gordechas podías mercar un cento de cousas dunha vez e ainda che sobraban cincocentas pesetas. Un deses días eu merquei miña lata, chatiña e redonda, con tapa e cunha vela con cheiro a amorodo dentro. Cando a cera quedou en nada e só restaba un chisquiño de cabo negro e teso como a póla morta dunha árbore, limpei a lata e comecei a meter dentro, ainda non sei ben por que, papeliños con palabras escritas. Ao primeiro metín moitos, pola novidade: nomes de persoas, cousas que me producían carraxe, feridas, comidas, o nome dunha rúa ... todos arrecendendo a amorodo. Pero cós anos fun demorando aquel tributo estraño ata case esquecelo.
E foi onte, fedellando nunha caixa da última mudanza, cando dei de novo coas cereixas. Non fun quen de recoñecelas de todo. Abrín sen cerimonia a tapa, que renxeu como a porta dunha casa vella, e de súpeto o cheiro doce que se mantiña por non sei que milagre tróuxome o recordo ó nariz. Cos nervos rebulindo no estómago, tirei un papeliño e desdobreino a modo ata que atopei os trazos de tinta azul. Era a letra que empezara a garabatear no instituto para que ninguén entendera as mensaxes de adolescente desesperada que ía ciscando polos cadernos e pasaran xa tantos anos daquela –anos nos que puiden recuperar a miña boa letra primeira- que traballo me costou entender aquela palabra. “Di... di...”, fun facendo esforzos mentras achinaba os ollos, e foi á terceira cando entendín. “Di Raimundo...”, murmurei case sen que me saise a voz.
Dicía Raimundo... Raimundo...
Entón saiume un sorriso deses que só casan cunha cara de nena.

1 comentário:

Pili disse...

Mi caja de cerezas eran las ventanas del piso. Ahí escribía palabras que me gustaban —pero en lugares discretos—. Entre las últimas que recuerdo están mitxirrika (mariposa en euskera), alhelí y azahar. Es que las haches intercaladas me gustan, jejeje!