Antonieta (V)

Había xa tantos meses que ninguén asomaba o pé por aquela casa que A Roxa dubidou primeiro de que os golpes fosen de verdade na porta. “Será o vento...”, pensou esaxerando a natureza daquel airiño de primavera que bailaba fóra; pero o latexo axitado que comezaba a sentir no corazón dicíalle que non era. Confirmoullo un golpe máis contra a madeira e a voz grave e masculina de alguén que coñecía o seu nome.
-Señora Encarnación! Por onde anda?- dixo con fala firme o visitante, que xa vira o fío de fume a serpear sobre o tellado mentres subía polo camiño empinado cara a casa.
-Vou! Vou! –berrou ela para darse tempo a encaixar aquela voz, que non lle soaba nova, nalgún dos rostros da xente da aldea- Non teñas tanta présa, ho!
Cando abriu a porta tardou ainda un bocado en recoñecer a Román, o home de Mariquiña a tendeira. Nunca deixara de subir ata a casa a levarlle os sacos de millo para as galiñas, pero dende había uns meses pousaba a mercadoría no chan e marchaba camiño abaixo antes de que A Roxa tivese tempo de chegar á porta. Román, ao que nunca vía nas súas curtas saídas á aldea, tiña agora unha barba mesta e levaba unha pucha que lle caía sobre os ollos, e xa non parecía aquel homiño ben mandado que ía e viña segundo o gusto da muller. Agora non parecía un homiño, parecía un home, e ese cambio -ou quizais a alegría de ver alguén á porta- fixo á Roxa mudar o seu bico apretado por un sorriso.
-A ver, muller, que lle traio aquí unha presada de sementes de flores para que lle poña un poco de cor á finca.
-Saca de aí, Román, que xa sabes que non se me dan as flores- dixo como único saúdo mentres se apartaba da porta para que o outro puidera meter o saco de millo que deixara no chan; pero como se tivese medo de perder a ocasión engadiu de seguido:
-A ver, trae pa’quí. Seguro que son desas de xardín, das que morren nada máis asomar unha folla aquí no monte...
-Que non, muller, que son margaridas e varas desas que crecen con só miralas. E tamén lle trouxen desas campaíñas que lles chaman fucsias, que son duras como ferrotes. Pero non son de balde, eh!
E antes de que a vella puidese traducir en palabras o xesto contrariado e mesquiño que se lle estaba a poñer, Román clarexou o prezo.
-Veño aterecido e por menos dunha cunca de leite ou de café ou, como pouco, dun chato de viño non lle deixo isto- e mentres sentaba xunto a lareira sacou do peto un saquiño cheo e ben atado que pousou na mesa.
A vella quentoulle axiña o leite cun chorriño de café e, ao tempo que cunha man llo pousaba enriba da mesa, coa outra gardou as sementes na faltriqueira. Román, que baixara a cabeza como se mirase ao chan, non deixou en verdade de ollar divertido cara A Roxa, e co ollo posto nela seguiu mentres falaba:
-Moi agradecido, muller, ainda que o servizo ben o vale, sobre todo agora que, dende que anda con esa recua de bichos, déuselle por non falarse con case ninguén...
Deixou a frase no ar, como quen confía no efecto dun veleno, pero agardou en balde. A vella, que comezara a buscarlle acomodo, para pasar o tempo, a unha morea de troncos que tiña xunto aos pés, suspendeu de súpeto o seu trafego como se sentise a picada dun tabán, abriu moito os ollos, que parecían querer saír das órbitas, e crispou os beizos ata facer tremer o queixo de carraxe. Pero dicir, non dixo nada.
Un momento despois sacudiu a cabeza, colleu de novo o madeiro que acababa de pousar xunto ao lume e, desnortada, restituino á morea de onde viña de apañalo como se fose una moneca á que lle volven dar corda.
-Ben é certo que aquí somoslle todos medio revirados -continuou Román.
E, como se aprobase co xesto, a vella, que seguía atarefada coa leña, comezou a menear a cabeza de arriba abaixo mentres pensaba en Mariquiña a tendeira.
-Que llo digan a miña muller, se non -seguiu como se non reparase en que A Roxa levantaba os ollos estrañada-Que me digan a min o tempo que tardei en casar con ela...
E, despois de que a vella sentase á mesa como hipnotizada, o tendeiro comezou a recordar aquela pequena casiña ben metida no monte na que vivía Mariquiña co seu pai, viúvo e sen máis oficio que botar catro patacas. E A Roxa tamén recordou.
Román pasara tempo e tempo facéndolle ás beiras a Mariquiña, pero o seu pai, que ademáis da tenda tiña terras por todo o contorno, pensaba máis ben que era a rapaza, moito máis desperta que o seu fillo, a que andaba a metérselle polos ollos e xa se imaxinaba comendo o domingo con aquel lacazán que pretendía ser seu consogro. O pai de Román berrou, a nai chorou, o cura díxolle cousas na confesión, pero el nada, que tiña que ser aquela rapaza -pequena, seria e miserenta- ou ningunha.
-E ao final foi, señora Encarnación, ao final foi -concluiu Román, e cun ton entre queixoso e cómico engadiu:
-E ainda o que tivo que escoitar a miña pobre Mariquiña depois. E o que tivo que calar... Que é peor. Fíxose dura coma un ferrote.
-É verdade, Román, menuda se organizara daquela... -concordou ela cun sonriso aliviado, como se acabase de tirar unha pedra de dentro do peito- Moito cambiou, si señor. Moito cambiou en todos estes anos...
Despois daquel día, Román volveu facerlle visitas seguido, como sempre fixera, e a vella afíxose de novo a que tres ou catro veces ao mes, despois de facer a encomenda na tenda, chamasen a súa porta, onde sempre rondaban dous ou tres dos cativos de Antonieta e Berenguela para dar a benvida.
Unha mañá cando, despois dos golpes, gritou “Pasa, ho, que está aberta” descubriu, porén, que o visitante non era Román.