quarta-feira, 2 de abril de 2008

Antonieta (V)

Había xa tantos meses que ninguén asomaba o pé por aquela casa que A Roxa dubidou primeiro de que os golpes fosen de verdade na porta. “Será o vento...”, pensou esaxerando a natureza daquel airiño de primavera que bailaba fóra; pero o latexo axitado que comezaba a sentir no corazón dicíalle que non era. Confirmoullo un golpe máis contra a madeira e a voz grave e masculina de alguén que coñecía o seu nome.
-Señora Encarnación! Por onde anda?- dixo con fala firme o visitante, que xa vira o fío de fume a serpear sobre o tellado mentres subía polo camiño empinado cara a casa.
-Vou! Vou! –berrou ela para darse tempo a encaixar aquela voz, que non lle soaba nova, nalgún dos rostros da xente da aldea- Non teñas tanta présa, ho!
Cando abriu a porta tardou ainda un bocado en recoñecer a Román, o home de Mariquiña a tendeira. Nunca deixara de subir ata a casa a levarlle os sacos de millo para as galiñas, pero dende había uns meses pousaba a mercadoría no chan e marchaba camiño abaixo antes de que A Roxa tivese tempo de chegar á porta. Román, ao que nunca vía nas súas curtas saídas á aldea, tiña agora unha barba mesta e levaba unha pucha que lle caía sobre os ollos, e xa non parecía aquel homiño ben mandado que ía e viña segundo o gusto da muller. Agora non parecía un homiño, parecía un home, e ese cambio -ou quizais a alegría de ver alguén á porta- fixo á Roxa mudar o seu bico apretado por un sorriso.
-A ver, muller, que lle traio aquí unha presada de sementes de flores para que lle poña un poco de cor á finca.
-Saca de aí, Román, que xa sabes que non se me dan as flores- dixo como único saúdo mentres se apartaba da porta para que o outro puidera meter o saco de millo que deixara no chan; pero como se tivese medo de perder a ocasión engadiu de seguido:
-A ver, trae pa’quí. Seguro que son desas de xardín, das que morren nada máis asomar unha folla aquí no monte...
-Que non, muller, que son margaridas e varas desas que crecen con só miralas. E tamén lle trouxen desas campaíñas que lles chaman fucsias, que son duras como ferrotes. Pero non son de balde, eh!
E antes de que a vella puidese traducir en palabras o xesto contrariado e mesquiño que se lle estaba a poñer, Román clarexou o prezo.
-Veño aterecido e por menos dunha cunca de leite ou de café ou, como pouco, dun chato de viño non lle deixo isto- e mentres sentaba xunto a lareira sacou do peto un saquiño cheo e ben atado que pousou na mesa.
A vella quentoulle axiña o leite cun chorriño de café e, ao tempo que cunha man llo pousaba enriba da mesa, coa outra gardou as sementes na faltriqueira. Román, que baixara a cabeza como se mirase ao chan, non deixou en verdade de ollar divertido cara A Roxa, e co ollo posto nela seguiu mentres falaba:
-Moi agradecido, muller, ainda que o servizo ben o vale, sobre todo agora que, dende que anda con esa recua de bichos, déuselle por non falarse con case ninguén...
Deixou a frase no ar, como quen confía no efecto dun veleno, pero agardou en balde. A vella, que comezara a buscarlle acomodo, para pasar o tempo, a unha morea de troncos que tiña xunto aos pés, suspendeu de súpeto o seu trafego como se sentise a picada dun tabán, abriu moito os ollos, que parecían querer saír das órbitas, e crispou os beizos ata facer tremer o queixo de carraxe. Pero dicir, non dixo nada.
Un momento despois sacudiu a cabeza, colleu de novo o madeiro que acababa de pousar xunto ao lume e, desnortada, restituino á morea de onde viña de apañalo como se fose una moneca á que lle volven dar corda.
-Ben é certo que aquí somoslle todos medio revirados -continuou Román.
E, como se aprobase co xesto, a vella, que seguía atarefada coa leña, comezou a menear a cabeza de arriba abaixo mentres pensaba en Mariquiña a tendeira.
-Que llo digan a miña muller, se non -seguiu como se non reparase en que A Roxa levantaba os ollos estrañada-Que me digan a min o tempo que tardei en casar con ela...
E, despois de que a vella sentase á mesa como hipnotizada, o tendeiro comezou a recordar aquela pequena casiña ben metida no monte na que vivía Mariquiña co seu pai, viúvo e sen máis oficio que botar catro patacas. E A Roxa tamén recordou.
Román pasara tempo e tempo facéndolle ás beiras a Mariquiña, pero o seu pai, que ademáis da tenda tiña terras por todo o contorno, pensaba máis ben que era a rapaza, moito máis desperta que o seu fillo, a que andaba a metérselle polos ollos e xa se imaxinaba comendo o domingo con aquel lacazán que pretendía ser seu consogro. O pai de Román berrou, a nai chorou, o cura díxolle cousas na confesión, pero el nada, que tiña que ser aquela rapaza -pequena, seria e miserenta- ou ningunha.
-E ao final foi, señora Encarnación, ao final foi -concluiu Román, e cun ton entre queixoso e cómico engadiu:
-E ainda o que tivo que escoitar a miña pobre Mariquiña depois. E o que tivo que calar... Que é peor. Fíxose dura coma un ferrote.
-É verdade, Román, menuda se organizara daquela... -concordou ela cun sonriso aliviado, como se acabase de tirar unha pedra de dentro do peito- Moito cambiou, si señor. Moito cambiou en todos estes anos...
Despois daquel día, Román volveu facerlle visitas seguido, como sempre fixera, e a vella afíxose de novo a que tres ou catro veces ao mes, despois de facer a encomenda na tenda, chamasen a súa porta, onde sempre rondaban dous ou tres dos cativos de Antonieta e Berenguela para dar a benvida.
Unha mañá cando, despois dos golpes, gritou “Pasa, ho, que está aberta” descubriu, porén, que o visitante non era Román.

3 comentários:

Ana Ballesteros Pena disse...

Ayyyy, filla... a qué tensión nos sometes.... Bicos

Amalia Verdura disse...

Despois vai ser un pluff... Je,je. Pero bueno.
Bicos

Anónimo disse...

Amiable dispatch and this post helped me alot in my college assignement. Thank you seeking your information.