O namorico de Atilano

Amália Rodrigues, a miña querida Amália, ten unha canción que empeza: “No mercado da ribeira há um romance de amor entre a Rita que é peixeira e o Chico que é pescador”. E debeu de ser un amor xubiloso porque ela o canta cunha ledicia na voz da que os seus fados están orfos. O caso é que eu veño de atopar unha historia desas, ainda que a miña non rima, pero si fumega.
Foi hai quince días no supermercado. Eu andaba a dar voltas polos corredores do Gadis na procura de uvas pasas para facer unha empanada de bacallau e mentres estaba parada no medio, dubidando entre ir ao estante dos froitos secos ou ao da repostería, que está no outro extremo, sentín una especie de doce quentura que me fixo levantar os ollos con curiosidade por ver qué era: se pan saindo do forno, manteigadas tenras que alguén abrira para agachar a fame ou o perfume exótico dalgunha clienta estranxeira. Pero non, non viña daí, senón do que tiña diante. A catro metros atopábase Atilano, o encargado do súper, que estaba a fitarme cun ollar fervente que me traspasaba. Non vou dicir que nunca me miraran así, pero non me pasou máis de dúas ou tres veces na vida –dúas, non vou mentir– e as recordarei sempre. El estaba todo teso, co queixo un poco levantado, e tan alleo o que pasaba ao redor que eu empecei a notar que as meixelas se me prendían en lume por se alguén nos estaba a mirar. E non fun quen de sosterlle máis o ollar.
Atordada como unha adolescente, baixei a cabeza, dinlle as costas e case sen forzas, porque me tremían as pernas, aventurei un paso cara a frutería. Non era quen de pensar, pero ainda así tratei de recordar o que andivera buscando un chisquiño antes. Levantei de novo a vista para orientarme e alí a atopei a ela. Matilde, a carniceira, estaba xusto diante, tentando esquivar cos ollos o meu corpo, como se eu fose unha nube negra que lle tapase o sol. Nas pupilas tiña o mesmo brillo do demo co que Atilano pretendera traspasarme e estaba cos beizos entreabertos como se non lle chegase o nariz para respirar. Entroume unha carraxe cega e, cando pasei ao seu carón, tropecei e case caio, pero ela nin caso, como se non fora pola súa culpa. Saín as carreiras do súper e, ao final, tiven que facer croquetas co bacallau e esquecer a empanada. Da impresión, para máis, ainda tardei unha semana en volver ao Gadis.
O mércores entrei de novo e alí estaban os dous diante do expositor da carne facendo que facían un pedido ao matadeiro. Cadaquén agarraba un cantiño da folla, pero nin Atilano nin Matilde baixaban os ollos ao papel. Corei outra vez, como unha parva, e dende entón, ainda que volvín máis veces, teño boa conta de non meterme polo medio de ningún dos seus ollares.