A tía Teté

A tía Teté era tan vaidosa que durante moitos anos aos seus fillos non lles deixou que lle chamasen mamá fóra da casa. Inventara unha historia e todo, e os meus curmáns, Pedriño, Antón e Susana, tiñan que contar que o seu pai era viúvo e que casara cunha muller moito máis nova que el -que era ela, claro-, ainda que en verdade o meu tío Lucho, que é o irmán maior do meu pai, non lle levaba a tía Teté máis que catro ou cinco anos.
A tía Teté era guapa de verdade, pero máis que ser gustáballe parecelo. A imaxe máis antiga que gardo dela é de cando debía andar polos corenta anos ou así e Pedriño e Antón eran xa uns rapazotes. Supoño que tiña engurras e todo, pero o recordo que se me meteu nos ollos é o de vela pola mañá cando estaba almorzando coa cara medio prestada ainda ao sono. A esas horas tiña a pel moi branca, o cabelo solto e ensarillado e as meixelas zarrapicadas de pencas claras como pinguiñas de mel. Pero ao tempo que tomaba o seu zume de laranxa con moito azucre e o arrecendo do café que burbullaba no lume ía enchendo a cociña, as fazulas íanselle poñendo encarnadas ata que, xa coa torrada na man e o café fumegante baixo o nariz, todas as cores lle volvían a face e parecía unha bonequiña de porcelana, cos seus coloretiños, os seus beizos rosados e un verde escintilante no ollar. Pero a tía Teté non era quen de saír así a rúa.
Despois do almorzo metíase no seu cuarto unha hora ou así e cando saía non restaba case nada da nena grande con camisón branco que me deixara enfeitizada un pouco antes. A pel era do que chaman cor terra en maquillaxe, pero que nada ten que ver coa terra negra do país. Era un marrón claro e brillante que facía que as súas mans brancas igual que pombas semellasen pertencer a outro corpo; sobre as meixelas vermellas como follas de papoulas había entón dúas brochadas dun colorete rosado que lle volvía altivos os pómulos (altivos e ata impertinentes, penso agora); e aquel biquiño gorentoso e preguiceiro que lambía marmelada de ameixas no almorzo non parecía máis que un aceno malcriado por causa do carmín. O único que se mantiña, ainda que embadurnado de rímel e dun borro esvaecido, era o verde daqueles ollos que eu entón pensei que herdaría ainda que a tía Teté e eu non levásemos o mesmo sangue. Así composta, coa melena gobernada por unhas ondas que lle caían todas iguais ata a metade das costas, un vestido cinxido e altos tacóns, a miña tía saía a rúa moi seria, como se fose ao traballo, e facía que un monte de ollares masculinos a seguisen mentras facía os recados.
Así pasou ainda moitos anos, mentras as cores que lle acendían a cara no almorzo eran cada vez máis febles diante das outras, que foron gañando terreo unha mañá e a seguinte e a outra mentras as miñas visitas eran cada vez máis adiadas.
Agora, con sesenta e cinco anos que ven de cumprir, a tía Teté segue a ser moi guapa con eses ollos que ten, ainda que xa non é tan vaidosa nin se revolta cando os seus fillos lle chaman mamá.
O único é que se atopa aos seus dous netos no parque e lle berran ¡avoa, avoa! ela segue camiñando moi tesa e fai como que non é con ela.