Á esquerda do ceo

Cando era nena pensaba que nunca podería ir ao ceo. Se os bós sentaban sempre a dereita de Deus, eu, que era zurda incorrexible de man e pé, tiña que ter vedado por forza aquel espazo de nubes brancas e gordas onde ninguén sabía dicirme o que iamos facer. A idea meteúseme na cabeza cando a miña nai e a súa irmá, a tía Merche, comezaron a levarme a misa os domingos. Eu debía de andar polos catro ou cinco anos e, ainda que non facía moito caso do que falaba o crego porque quedei cativada dende o primeiro día por aquelas imaxes máis grandes e vivas que calquera boneca, sobre todo a de san Roque, non podía evitar virar a cabeza cara o púlpito cada vez que o home falaba de que “Jesucristo subió a los cielos y está sentado a la derecha de Dios”. E iso ainda, pero o día que tocaba o de “pondrá las ovejas a su derecha y los cabritos a su izquierda” e o outro, moito máis grave, de “y dirá a los de su izquierda: apartaos de mí, malditos, al fuego eterno, preparado para el diablo y para sus ángeles”, entrábame un desacougo que me pesaba como unha áncora dentro do peito e non me deixaba esquecer durante horas e horas o que don Agustín lera. E ás veces, cando me deitaba á noite, ainda me poñía a pensar qué cousa mala podería haber en estar á esquerda ou escribir coa esquerda e como podían condenarte só por iso pola eternidade toda.
...

A cousa seguiu aí, co seu ruxe ruxe, tempo e tempo, ainda que eu fun facendo as miñas trampas como se non fora conmigo. Inventei unha letra nova para o Credo que ía repetindo baixiño, cos índices metidos nas orellas, mentras os outros rezaban a súa oración e, o día que tocaba ler o do xuizo final, facía como quen estaba mareada e saía da igrexa a tomar o aire antes de que chegaran á parte das ovellas e dos cabuxos. Fun zafando así ata máis ou menos os sete anos e medio, que foi cando empecei a catequese para facer a comuñón. Ao primeiro pensei para min que o da Biblia non debía de ser así tan ríxido como eu entendera, pero cada vez que entraba na igrexa e mollaba os dedos da man dereita na pía de auga bendita antes de levalos á fronte, como me ensinaran, repetíame que non tiña sentido seguir por aquel camiño, sendo boa a vida toda, se ao final me ían colocar no meu lado, o esquerdo, co demo e cos seus anxos. Así que, despois de matinar moitas noites, resolvín poñer as cousas claras na primeira confesión co causante de todo iso, don Agustín.
...

-Ave María Purísima.
-Don Agustín...
-Dise sin pecado concebida, Amalia.
-Don Agustín, espere.
-Que pasa?
-Dígame antes unha cousa. Os zurdos poden ir ao ceo?-e só de dicilo o meu corpiño comezou a tremer como unha folla.
Don Agustín riuse así como rin os cregos nas igrexas, polo calado, pero as bágoas que me empezaron a baixar polas fazulas sen eu querer acabaron con aquel meio sorriso de santiño.
-Pero, nena, que parvadas dis? Se son bós, por que non habían de ir ao ceo como os destros?
-Iso digo eu, pero...- e comecei a contarlle toda a historia que tantas veces el lera na misa.
Como un pai agarimoso don Agustín foime explicando entón que o de Xesús á dereita e os demos e os cabuxos á esquerda non era máis que un falar, unha historia escrita para explicar as cousas de Deus, que sempre son moi complexas. Animoume logo a seguir sendo boa e fíxome dúas preguntas do catecismo para demostrarme que, sendo zurda e todo, estaba moi ben preparada para facer a comuñón. Tra-la explicación, eu por fin respirei aliviada e, como se pedise un aloumiño, pregunteille:
-Entón, non o vai dicir máis?
Don Agustín quedou calado, coa boca apertada, e foi deixando pasar un segundo e outro mentras eu volvía a tremer. Ao final, separou os beizos un chisco e, cando parecía que ía respostar, fitoume aos ollos, ainda húmidos, e volveu pechar a boca. Entón, como si lle pesase, moveu a cabeza amodiño dun lado a outro negando mentras a min se me formaba un sorriso agradecido.
...

Con aquel xesto don Agustín provocou un lío caralludo na parroquia, pero o de poñer carteis polas columnas de toda a igrexa coa nova fórmula do Credo non foi nada comparado coas visitas que o bo do crego tivo que facerlle ao bispo. Ía sempre recén bañado e afouto e volvía amoucado e sen forzas para celebrar a misa da tarde. Indo e vindo, indo e vindo, conseguiu -eu ainda non sei como- que o 26 de maio, día de Pentecostés, eu recibise a comuñón nunha cerimonia na que Xesús subiu ao ceo e sentou á carón do Pai e na que os bós rodearon a Deus no xuizo final e os malos foron afastados da súa beira.
A partir de entón, non houbo máis dereitas nen esquerdas na miña igrexa e cada vez que na misa do domingo don Agustín rezaba o Credo e chegaba a certa frase levantaba a cabeza e buscábame cos ollos. Cando me atopaba nunha das primeiras ringleiras, deixaba escapar un sorriso deses de crego, polo calado, e satisfeito seguía coa súa oración.
...

O funeral de don Agustín celebrouno un crego novo que o bispo xa elixira para sustituilo cando enfermou. Eu, que andaba polos doce anos, estaba tan triste que pasei media cerimonia repasando todos os recordos que gardaba do cura vello dende os cinco anos e non atendín a nada do que falaba o novo nen me decatei sequera cando empezou coa leitura do Evanxeo. “Y dirá a los de su izquierda: apartaos de mí, malditos”, escoite de súpeto e saiume un salouco tan amargo que souben que algo acababa de romperme no peito, no lado esquerdo, o do corazón. Díxenlle a miña nai que me estaba a marear, saín da igrexa e, mentras corría cara casa chorando, sentín, de novo, o lonxe que estaba o ceo de min.