Antonieta (VI)

Desconfiou cando viu abrirse moi amodo a porta e entrar a Berenguela con dous cativos que xa non o eran tanto, pero persoa ningunha. Asustouse ata e deixou as patacas que estaba a mondar -o coitelo amarrouno máis forte na man- para dirixirse á porta, sen ter decidido ainda se pechala de golpe e trancala ou abrila de todo para encarar ao intruso.
Faltábanlle ainda un par de pasos ata o limiar cando una voceciña de muller espantada fíxoa vaciar os pulmóns con alivio.
-¿Encarnación...? Encarnación, son...
Antes de que se oíse ningún nome, Encarnación asomouse á porta e viu a Isaura, a muller de Ernesto o carpinteiro, de pé na súa fronte, cos ollos baixos, as meixelas encarnadas e a cabeza virada cara o lado, como unha nena chea de vergoña.
Encarnación desistira dende había meses de entender á xente que coñecía de toda a vida e, aínda que Isaura lle retirara a fala moito antes que o seu home -que nunca deixou de saudala-, a vella abriu de todo a porta como unha anfitriona hospitalaria e, malia non sorrir, saudou case cortés:
-Bo día, Isaura -dixo facendo que a outra levantase por fin os ollos-; de tanto tempo sen coincidirmos xa nin te coñecía.
O saúdo fixo acender inda máis a face da muller do carpinteiro que, aínda así deu un paso cara dentro da casa, ao tempo que a Roxa recuaba.
-É que con estes días tan bos... -dubidou a muller- ...deume por tirar un pouco cara o monte. Así facía cando era moza... Faciamos todas, recordas?
A Roxa concordou a medias. Aceitou que as mañás eran doces e amarelas e que parecía que o airiño tenro, o chiar dos paxaros e o voar nas puntas dos pés das bolboretas andaban a chamar por unha, pero dos anos mozos, cando ese mesmo rebulir da terra facíalle a ela tremer o corpo, fixo como quen non recorda.
-Si, muller, lembro como se fose hoxe cando Felisiña e eu viñamos chamar por ti en canto o sol comezaba a quentar e pasabamos a mañá a brincar de penedo en penedo como cabuxas. E recordas os veráns?
Isaura falaba cun sorriso no bico e con ollos escintilantes de muller nova e parecía non decatarse da íncomoda posición das dúas, alí de pé a carón da porta, sen acabar de entrar nin querendo saír.
-Recordas a Lucía, a sobriña do señor cura? Recordas o seu cabelo longo e trenzado? Recordas o verán que chegou feita unha muller cando nós nin peitos tiñamos?
A Roxa recordar recordaba ainda que non tanto como parecía ter gravado Isaura.
-Dígocho agora que as dous somos vellas, Encarnación, pero como aquel tempo non pasei ningún na miña vida. Devecía por que chegase a hora daquel paseo e eu, que andaba sempre coa mesma roupa basta, coma ti, imaxinaba cada mañá qué blusiña fina cinguiría o talle daquela rapaza e de qué cor sería a saia que cubriría aquelas coxas que se volveran redondas e suaves como ondas do mar dun ano para outro -dixo case de corrido, como se as palabras desbordasen despois de anos encoradas-; as imaxinaba suaves, si, redondas e suaves, mentres pasaba as mans polas miñas pernas fracas e polo meu corpo de cativa, que nunca acabou de florecer como o de ela.
A Roxa comezara a escoitar a Isaura como se lle estivese a contar unha historia nova e asentiu cando a muller volveu preguntar se recordaba só para que seguise falando.
-O primeiro verán que non viu non sabería dicir qué me pasou nin por qué, pero estaba como desganada, triste, como se me roubaran un soño e me deixasen só esta vida miserenta que ata entón era só a vida do inverno, do frío e da chuvia -continuou case afogada-; a oposta á vida do verán, que comezaba a xermolar coa quentura de maio e acababa de rebentar en xullo cando polo camiño grande chegaba aquel auto grande e negro que traía a nena Lucía como se fose unha pérola dentro dunha ostra.
Isaura calou uns segundos, co ollar cravado máis alá da Roxa, moito máis alá, como quen mira alonxarse alguén por un camiño e facerse cativo aos poucos ata desaparecer. Cando non lle quedou máis que avistar, volveu os ollos cara o cuarto e levantou os hombros como se sentise un proído nas costas.
-Cousas de rapaces, Encarnación, cousas de rapaces... -dixo cunha luz húmida nos ollos-. Despois xa non che queda tempo de pensar se a vida é bonita ou fea: casas, traballas o campo, crías aos fillos... E un día acabas así, como nós as dúas, vella sen case decatarte.
-Vella serás ti -soltou a Roxa nun arrouto que acompañou dunha gargallada- Vellos son os trapos. Eu son só maior, muller.
E a outra pareceu volver de vez a aquela terra e recuperar o ánimo e medio sorriso.
-É verdade, muller. Só maiores... -engadiu querendo sorrir de todo- Pero xa non che enredo máis que o meu home non sabe que subín ata aquí e debe de andar á miña procura.
A Roxa acompañouna ata a porta e volveu ás súas patacas, pero na entrada da casa Isaura aínda se detivo un anaco a encher o corpo daquel airiño verde do monte. Ao pouco volveu aparecer Berenguela, desta vez a enredarse nas patas de Antonieta, e mentres a muller do carpinteiro ollaba aquel aloumiño inocente das dúas femias sentiu de novo un proído no corpo que non conseguiu tirar ata que, media hora máis tarde, chegou ao obradoiro do seu home e contoulle unha media verdade para explicar o seu atraso.