Antonieta (IV)

Pasados uns minutos, non lle quedaba unha pinga salgada no lacrimal. Respirou fondo unha, dúas, tres veces como se despois dos ollos precisase limpar tamén os pulmóns e con eles cheos empezou a berrar como se bease:
-Antonieeetaaa! Antonieeetaaaa!
Unha, dúas, tres cabezadas contra a porta trancada déronlle a réplica e fixérona saír de vez dese abatimento que ainda loitaba por atrapala. “Estás parva, Encarnación!”, dixo en voz alta mentres se daba unha lapada na fazula. De seguido levantouse do banco no que estaba, destrancou a porta e, sen abrila, voltou ao mesmo asento.
-Antonieeeetaaaaa!
Dunha cuarta cabezada, a cabra abriu por fin a porta e con ela entraron a gata e os gatiños e asomou o fociño Falconetti, que sabía que o interior da casa era terreo vedado.
Os animais, tamén os cativos, quedaron estrañamente quedos a tres metros da vella, como se Encarnación fose un ser fabuloso e superior que lles fose descubrir un misterio. Ela porén foi mirándoos un a un coa cabeza baixa, humilde, e só cando atopou os ollos de Antonieta, que volvían ter o brillo de sempre, comezou a sentirse tamén ela confiada. Relaxou un pouco os beizos, que ata entón tiña apertados, ata formar case un sorriso, e ao tempo que daba unha pancada sobre a perna esquerda, dixo como unha domadora de feras:
-Arriba, morena!
Como se fose un xesto vello e cotidiano, a gata deu dous chimpos moles no chan e, ao terceiro, colocouse sobre o muslo da Roxa, que pousou entón unha man no lombo do animal. Ao tempo que a gata arqueaba o corpo e rosmaba como se sentise un arrepío doce, Encarnación mirou a pelaxe negra que brillaba entre os seus dedos, mirou máis alá o ollar atento e de novo familiar de Antonieta, mirou ao seu carón o tímido xogo que argallaban xa os gatiños e, sen saber como, comezou a sentir de novo humidade nos ollos, que cría xa secos. Asustada por aquel melindre e pola picada que comezaba a abrirlle o peito, a vella deuse otra lapada no rostro e, esquecendo o seu silencio dorido das últimas semanas, falou de novo:
-A ver, muller. Xa é tempo de poñerte un nome, digo eu –dixo ante o ollar atento do animal, que seguía a rosmar compracido- E un nome de categoría, que ninguén armou tanto rebumbio nesta aldea dende hai... buf... Nin sei.
Non pasou máis dun minuto ata que un nome comezou a repinicarlle na cabeza como un badalo.
-Xa está, muller, xa está! Berenguela! Berenguela, como a da catedral! Claro! –e soltando un pouco máis de corda a aquela inspiración dixo máis amodo, como si soletrase- E os cativos... do máis negro ao máis claro... Dan, Den, Din, Don e Dun. Si, señor!– E soltou unha gargallada clara como a auga do río.
A partir daquel día, o que antes era unha procesión de escarnio volveuse para a vella un desfile luminoso, e, lonxe de castigar aos seus veciños con ollares doridos e silencios envergoñados, regaláballes todas as mañás sorrisos abertos de avoa orgullosa e saúdos cantareiros que os outros non podían menos que respostar cun bo día curto, seco e case ofendido, pero bo día ao fin.
A aldea seguía a murmurar ás súas costas e a ollar con escándalo os aloumiños de Antonieta e Berenguela -a Roxa sabíao ben-, pero ninguén era quen de facerlle un reproche nin mencionarlle á súa nova familia, ainda que tampouco de falarlle de cousa ningunha máis alá do precio do millo e das sementes ou da data de pagar a contribución.
Resignada, ainda que contenta, a Roxa gardaba as súas ganas de falar para os seus animais e, como viña facendo dende había anos, parolaba horas e horas diante do agora numeroso auditorio.
Nunha desas estaba unha mañá, a explicarlle a Antonieta, a Berenguela e aos cativos como se facía un potaxe de vixilia, cando tres golpes na porta inundaron de silencio a casa.