Antonieta (III)

Se nos setenta e tantos anos que A Roxa levaba pisando a terra da aldea ninguén foi quen de facerlle un reproche máis alá de menear a cabeza ao ver a aquel porco repoludo ou asomar un sorriso cando sorprendía algunha parrafada cos animais, o de Antonieta e a gata foi demasiado para Boiniña. Ninguén sabería dicir se o escándalo viña por aquela estraña mistura de especies, se por que se xuntase unha gata nova e negra cunha cabra vella e branca ou, simplemente, porque á xente queimáballe por dentro a imaxe de dúas femias a frotar os corpos polas leiras, pero o certo é que nin a propia Roxa ousou poñerlle nome a aquela gata e, por un tempo, fixo como se Antonieta tampouco estivese bautizada.
Renegar das bichas non lle serviu, porén, porque en canto a gata pariu e os fillos puideron saír da toba, cada vez que A Roxa poñía un pé fóra da casa formábase unha procesión ás súas costas que acabou de espantar á aldea. Presidía Antonieta por ser a máis vella daquel matriarcado; camiñaban a seguir cinco gatiños, mistura de branco e negro en variadas proporcións, que tentaban cada pouco romper a formación por causa dunha bolboreta que lle bailaba a un no fuciño ou dunha herba á beira do camiño que provocaba a outra co seu tremer; e pechaba a gata negra, que pasaba o tempo todo correxindo a traxectoria dos cativos desnortados e devolvéndoos cunha dentada amorosa na caluga aos seus postos na ringleira.
Impotente diante daquel espectáculo, a Roxa facía como que non ía con ela e camiñaba co ollar ao frente sen prestar orellas ao bear e ao miañar que marcaba os seus pasos, pero de seguido atopaba a alguén que lle recordaba, sen atreverse a nomealo, o que levaba ás costas.
-Señora Encarnación, por el amor de Dios... –díxolle enrugando a boca Ernesto, o carpinteiro, cando pasou pola porta do seu obradoiro de camiño á tenda- Eu xa non teño idade para ver tolerías e vostede ainda menos para facelas. Saque de aí, por Dios- e baixando os ollos comezou a sacar labras dun delgado listón de madeira ata case consumilo.
A Roxa calou e seguiu coa cabeza alta, pero no traxecto ata a de Mariquiña, a tendeira, foi deixando caer os ollos sen querer ao tempo que os tres veciños cos que se cruzou tornaban o seu sorriso de bo día nun ollar fuxidío e envergoñado en canto vían asomar detrás da vella aquela tropa animal.
-Dame cen gramos de levadura, medio quilo de café e un cuartillo de aceite e que me leven despois á casa un saco de millo para as galiñas- dixo nada máis entrar na tenda para evitar as lerias de Mariquiña, pero axiña viu que a muller non estaba faladora e non facía máis que mirar cara a porta, onde quedaran agardando como cans ben mandados a cabra, a gata e os seus fillos.
Á tendeira comezoulle a subir a cor ás meixelas e cando por fin falou tiña encarnada ata a punta do nariz.
-Deixe, Encarnación, que xa lle mando todo o pedido polo meu home...
-Diso nada, que necesito a levadura e o aceite para facer un bolo– protestou a vella.
-Marche xa, que llo leva axiña, muller.
-Queresme dar iso dunha vez, que non teño todo o día- dixo molesta.
-Pois non veña con ese circo! –reventou por fin a outra sen deixa de mirar cara a porta-Que esto é unha casa decente...
A que empezou a acenderse entón foi a Roxa, pero non de vergoña, senón de carraxe.
-Pero que parvadas dis, rapaza? Que circo nin circo? –dixo cos ollos moi abertos e apretando os dentes.
Chorromicando, Mariquiña comezou a pesarlle a levadura.
-Ata o dixo o cura o outro día na misa, Encarnación. Que o que ten montado usté na casa con eses animais é contranatura.
A Roxa non entendeu ben aquela palabra, pero si o que o cura e Mariquiña querían dicir.
-Que me leven todo a casa!- foi o único que engadiu, ademáis dunha sorte de orneo que Mariquiña non soubo facer casar con ningunha palabra cristiana.
-É que están por chegar os nenos do colexio, Encarnación! –tentou desculparse a tendeira mentras a Roxa saía pola porta.
E cando a outra xa non podía oír, ainda murmurou:
-Léveos axiña. Corra!
O camiño de volta a casa fixérono nun santiamén e os animais tiveron que andar ao trote para seguir o paso apurado daquela vella, que ao chegar a cancela da finca lles sacaba máis de cinco metros.
A Roxa entrou na casa cega e xorda, allea aos ladridos de Siño, que chimpaba na herba para chamar a súa atención, e á benvida de Falconetti, que botara a correr cara a ela dende o cortello coas súas patas raquíticas e torpes. Cando o porco chegou afogado á entrada da finca, a Roxa xa desaparecera no interior da casa e fóra quedaba só unha mistura de beos, ladridos e miaños que parecía petar na porta a chamar pola ama.
Ela non oía. Como se algún dos seus animais fose quen de abrir, Encarnación trancara a porta por dentro. Logo foise á lareira a acender o lume e, cando o vermello da raiba comezou a confundirse no seu rostro co que provocaban as chamas, a Roxa sentou nunha cadeira baixa, apoiou as mans nas fazulas e, mentras sentía quentarse as palmas contra a pel encarnada, fixo algo que non facía dende a última Noiteboa: chorou.