segunda-feira, 23 de julho de 2007

Convalecencias

Raimundo e eu eramos tan amigos, tan inseparables, que non había doenza que non pasaramos xuntos. Contaxámonos as papeiras, a varicela e o sarampelo e, por suposto, apañabamos calquer virus da gripe que planase sobre as nosas cabezas. Nunha desas convalecencias, soíños como estabamos cadaquén na súa casa, a miña nai resolveu instalar a Raimundo na cama xemelga á miña. Calquera diría que o rapaz estaba doente cando entrou pola porta do meu cuarto no colo do seu pai, envurullado nunha bata grosa e cun sorriso no que non lle cabían máis dentes.
-Ai, Celia, non sabe o apuro que me da vir a traerlle máis traballo...-empezou o pai de Raimundo mentres o acochaba na cama.
-Saque de aí, ho. Se soubera o choio que me aforra por non ter que escoitar a esta a queixarse do que se aburre! Eu estou encantada, Braulio –díxolle ela mentres o outro sorría tímido como se lle tivesen feito un aloumiño.
O de que me aburría era una trola da miña nai, que ben entretida estaba eu cuns cadernos de colorear que me trouxera a tía Teté, pero é ben certo que agradecín aquela aventura estraña que só nos podía ter pasado a nós. Os pais de ningún outro neno deixarían que lles levasen o fillo enfermo da casa, pero o pai de Raimundo non andaba con melindres e sabía que un fogar sen nai como o seu non era o mellor sitio para un cativo doente.
-Eu llo agradezo moito, Celia, porque xa sabe que eu ando sempre ás carreiras e as miñas fillas son novas demais para tomar conta de Raimundo todo o día. E agora marcho que teño que ir cambiar unhas lámpadas nas aulas dos pequechos, que quedaron sen luz.
Raimundo e eu seguiamos a conversa en silencio dende as nosas camas ao tempo que cruzabamos ollares falangueiros e sorrisos cheos de impaciencia e inxenua emoción. Contabamos con que nos deixasen sós a tarde toda para poder rebuscar nos armarios, dar chimpos na cama e facer daquel cuarto un patio de colexio, pero axiña marcharon as nosas arelas polo sumidoiro.
-Agarde un cachiño, Braulio –dixo a miña nai dun xeito que entón me pareceu só raro, pero que agora... non sabería eu dicir- Axúdeme antes a prepararlles a merenda a estes e convídoo a un café.
-Por Dios, Celia. Axúdoa no que precise. Só faltaría...
E alí marcharon os dous á cociña. Voltaron uns minutos despois e xa non se moveron máis no resto da tarde. O pai de Raimundo, que tiña tanta présa, foi poñendo un manteliño con enfeites de gancho na mesa do braseiro ao tempo que a miña nai traíanos a nós cadansúa cunquiña de chocolate con biscoitos. Mentres nós relambiábamosnos na cama, eles mollaban galletas no café con leite e comezaban unha conversa parva que non son quen de reproducir, pero que estaba zarrapicada de gabanzas, rubores e babecadas. Sorprendinme entón de que o pai de Raimundo non fose ao final así tan calado como eu cría e recordo que reneguei de facerme muller ao ver a miña nai, que parecía panoca cada vez que Braulio lle dirixía unha louvanza.
-O meu non é nada, moito máis difícil é ser pai de familia- dicíalle ela cando o outro gababa o seu traballo na mercería polas mañás e o resto do tempo na casa e a atención que nos daba ao meu pai e a min- Ser muller sempre foi máis fácil- engadía a moi parva.
E parecía que aquel falar melindroso dela animaba ao pai de Raimundo a seguir dalle que dalle. Cando parecía que non había máis que louvar comezou con aquel mantel de labor de gancho, sobre o que eles merendaran, como se fose o traballo do máis fino ourive.
-E esa volta e reviravolta que fai aí o fío? Para iso hai que ter mans como pombas. Así como as súas, Celia –díxolle feito un poeta e quedouse mirando ás mans con tanta cobiza que nen sentiu o tintilar das chaves na porta.
Cando viu entrar ao meu pai no cuarto o pobre do home atrapallouse tanto que calquera diría que viña de roubarlle a facenda.
-Ai, Benigno, que sorpr... Bo, sorpresa non. Pero é que o cativo anda medio... E non digo que Celia non o coid... O caso é que...
-Bueno, ho, qué me vas contar a min? –salvouno o meu pai- Que teño un limoeiro aí que non acaba de tirar p’arriba e anda murcho como unha noiva despeitada.
Mentres o meu pai deixaba caer un bico, como unha froita doce, na fronte da miña nai, o pai de Raimundo púxose en pé, vestiu o chaqueta atordado ainda e comezou a buscar a bata onde trouxera envolto ao seu fillo.
-Non, non, iso si que non, Braulio. A onde vai levar o neno a estas horas- protestou deseguida a miña nai- Raimundo queda aquí e mañá, segundo como esté, xa veremos se volve ou non volve para a casa.
O pai de Raimundo puxo cara de botarlle un piropo esmorecido, pero mirou de esguello ao meu pai e calou. Deulle un bico e unha aperta doce a Raimundo, levantou as lapelas da chaqueta e esvaeceuse nos escasos cen metros de escuridade que separaban a porta da nosa casa do portal do colexio, que gardaba a vivenda da conserxería.
Raimundo e eu ceamos na cama e a miña nai deixounos ainda un cacho coa luz acendida, pero aquela tarde deixáranos un gosto estraño na lingua e case nen falamos. Antes de apagar a luz, un pouco por convencemento e outro por non seguir calada, propúxenlle a Raimundo unha cousa. Faltoulle tempo para dicir que si.
Cando quedamos ás escuras, os dous á vez, collidos da man, prometimos non facernos maiores nunca.

3 comentários:

Amalia Verdura disse...

Xa sei, xa sei, isto está longo demais. Prometo -tentar- escribir menos (a metade que hoxe como moito) e máis a miúdo. Bicos a todas e a todos.

pau disse...

Em realidade nao é tao longo. Gosto muito da tua habilidade para as imagens, para fazer gráficas ou plásticas as sensaçoes, como o de "un sorriso no que non lle cabían mais dentes", em essa frase "vemos" o sorriso de Raimundo.
Desde que leio o teu blog.. há pouco em realidade, o meu post favorito é "Á esquerda do céu"...
No de convalecencias achei uma gralha, sinto, ´"vem entretida que estaba" (ben).
Mas tb gostei dos pássaros na cabeça...
voltarei a passar por aqui.. se me deixas...

Amalia Verdura disse...

Correxida a gralla, moitas grazas. Penso que se pasase un cento de veces por ela non a vería. O que é ler sen ver!
Estou encantada ao saber que ti tamén visitas o blog. Sodes poucos lectores, pero sodes moi bos. Así da gusto.
E, por favor, non dubides en sinalarme todas as grallas que atopes porque eu, que teño un alter ego castellanoparlante e escribinte, abrín este espazo para tentar aprender a escribir galego dereitiño. Nesas ando.
Grazas de novo. E benvida.