Irmás

Eu sempre quixen ter unha irmá. Ou un irmán; ou algo. Algo que non fose ser filla única dun pai aluado e unha nai cos pés espetados na terra. Porque o do meu pai é cómico e o da miña nai, ao seu xeito, tamén. Pero se non tes irmáns cos que botar unhas gargalladas a conta dos vellos pois non tes nada.
Cando era novo o meu pai estivo emigrado en Brasil, pero para min, que nacín anos despois, ese tempo sempre foi case mítico, como o dos dinosauros ou o da guerra de Troia. A miña nai di que en Brasil o meu pai partiu o lombo a traballar e eu penso que debeu partilo de vez porque dende que eu acordo nunca lle coñecín choio. Agora xa está maior de máis para iso, pero cando eu era cativa e cando me fixen moza o único que facía el era pasear pola horta e pararse de cando en vez diante dun pé de leituga ou dalgún pexegueiro novo por ver se crecían.
-Parece que esa maceira non vai para arriba -dicía no xantar abaneando a cabeza- Levo tres días esculcando e non se lle move unha folla.
-Pois haberá que miralo- respostaba sempre a miña nai ao tempo que me chiscaba un ollo.
Cando era nena, eu quedaba preocupada pola pobre maceira –ou polos tomates, os pexegos ou o millo- e polo pobre do meu pai, que pasaba os días seguintes indo e vindo da casa á árbore e da árbore á casa como se coidase dun doente. Pero a miña nai non tiña preocupación ningunha; vivía tranquila mentres ao meu pai lle fose chegando a paga e a ela lle seguise dando a mercería, que era a única do pobo. Dáballe igual atopar ao meu pai encrequenado falándolle amodiño a un cabazo e o único que non lle deuxou facer, nin sequera en casos de vida ou morte, foi poñerlle música as prantas.
-Con pasodobles igual melloraban, pero se lle pos os teus fados, quedamos sen horta.
Pouco lle importaba a ela a horta. O que non quería era dar máis que falar as veciñas, pero o certo é que ese día o meu pai, despois duns segundos de desconcerto, quedoulle todo agradecido como se ela tivese evitado unha traxedia.
-Se non fora por ti, miña rula...- e, despois de darlle un bico na fronte, saiu da casa sorrindo e convencido de que o seu ollar silandeiro era mellor esterco que calquer pasodoble.
Agora escacho coa risa ao recordarlo, pero entón quenes escachaban eran os rapaces da escola que miraban ao meu pai dende o camiño mentras eu coraba de vergonza. Se tivese unha irmá -un irmán tamén valería- ía rir eu tamén con ela, pero non tiven. E así, claro, quedei medio murcha.
E isto cóntoo porque hai dous días tirei outro papeliño da lata que cheira a amorodo e poñía “Unha muller da familia”.
E foi entón cando botei en falta esa irmá que sempre quixen ter.
E deume por contarlle esta historia.