Preséntome

Chámome Amalia P. Verdura e teño 33 anos. Amalia é polo meu pai, que se chama Benigno, pero que sempre deveceu polos fados que lle burbullaban na gorxa a Amália Rodrigues. O P. tamén é del, de Pérez, que sempre reduciu á mínima. O de Verdura foi vaidade; é o segundo apelido do meu avó materno. “Con eses ollos que tes, di que te chamen Verdura, nena, e esquece o Pardo da túa nai”. A el, que case non vía, parecíanlle verdes e eu crino, como se debe crer sempre ós avós; crino ata que deixei de ser nena e os ollos se me volveron mouros. Daquela xa fixeramos un chanchullo no rexistro civil cun primo segundo da miña nai –outro Verdura, por certo- e, con ollos mouros e todo, quedei Verdura. Foi porque xa non me quedaba outra, pero durante anos non volvín contar a historia dos meus ollos verdes, porque coraba de vergoña só de lembralo.
E con quince anos, canto precisaba eu telos verdes! Verdes, doces, aloumiñeiros... Entón era unha mociña triste, cos ollares chantados nas pedras do chan e o cabelo longo a tapar a metade da cara. Tiña corpo de muller feita e por iso a miña nai, que non quería nin ouvir as historias de mulleres lixeiras dos fados do meu pai, non deixaba de asexar cada vez que o fillo do panadeiro paraba un chisco a latricar cando traía a bola de pan. Gostáballe falar conmigo porque eu tiña libros e os dous queriamos estudar en Compostela algo ben pouco práctico como a filoloxía clásica na que eu acabei metida... Pero do resto, nin caso. Guapa non era, pero agora penso que fea tampouco, que caray! Cativa, de cariña ben feita, ainda que seria de máis, tiña mal que ben o mesmo físico que hoxe: as faccións redondeadas e suaves, a mesma cor escura de cabelo –igual cá dos ollos-; as mans finas con nove dedos longos e ben formados –o maior da man esquerda é longo, si, pero cun callo de escribir con boli que fai desesperar a rapaza que me fai a manicura-. Quédame ben pouco daquela tristura e hai anos que curei de tanto desamor da mocidade, pero ás veces cando chego a casa polas noites, recollo a melena nun moño alto e lavo a cara; cando, distraida, mírome no espello mentras algún teimudo asunto de traballo me volve á cabeza; algunha desas veces, os meus ollos topan cuns ollos mouros no espello e vexo de súpeto a aquela mociña. Mírame con tristura, si, cos ollos escuros e húmidos como dúas pozas, pero tamén cun chisquiño de emoción, como una nai sen estudos a unha filla universitaria. Aquela cativa murcha sabe que agora polas noites o último que fago é sorrirme no espello.