segunda-feira, 20 de agosto de 2007

Retallos

Cando tiña once anos namoreime do meu curmán Pedriño, o fillo máis novo da tía Teté e do tío Lucho. Ata entón Pedriño non fora máis que un langrán que me levaba media ducia de anos e que non era quen de chamar por min máis que berrando miñoca ou miñoca gordecha, ainda que eu daquela xa tiña un corpo que quería ser de muller. Pero o día que me namorei del conseguín recuperar o meu nome e, agradecida, devolvinlle a el o seu.
Estabamos no parque da vila, cadaquén polo seu lado -eu facendo un beberaxe con terra, auga e follas de margaridas e el agardando ao seu irmán Antón que viña da cidade no coche de liña-, cando a miña nai comezou a chamar por min a berros para que fose comer.
-Amaaalia! Ammaaaalia! Ammmaaaalia!
Pedriño, que de puro aburrimento facía debuxos co talón do pé na area, levantou de súpeto os ollos do chan, fitoume como se non me recoñecera e cunha fala macia que me deixou pampa soltoume:
-Nunca me decatara ata agora do bonito nome que é Amalia.
Díxoo como se, por primeira vez, os dous pertencésemos a mesma especie animal e só iso fixo falla para que Pedriño, aquel rapaz espigado e de ollos verdes e escintilantes como os da súa nai, virase Pedro de vez. A impresión non me deixou porén nen dicirllo porque dos beizos só me saía un ar esmorecido, sen son, mentres as letras que precisaba para formar o seu nome rebulíanme como cóxegas debaixo do embigo.
Pasado ese día, comecei a dubidar entre estar con el apampada de tan alto e tan guapo que empezaba a parecerme ou fuxir ás carreiras en canto o vía rondar, porque a min, que tanto tiven que aturarlle, aquel xeito tan doce que tiña conmigo entenrecíame ata encherme os ollos de bágoas. Facía cousas como collerme da man para cruzar a rúa, cando na nosa vila daquela non pasaban case coches; ou axudarme a facer os deberes e rir divertido se erraba na tabla de multiplicar; ou gastar a paga toda en mercarme caramelos na tenda do señor Baldomero. Levábame todas as tardes despois de facer as tarefas e nunca esquecerei aquela campaíña que nos anunciaba cando entrabamos da man, como se fosemos uns noivos saíndo da igrexa, mentres Mercedes, a filla de Baldomero, levantaba os ollos dos seus libros e observaba curiosa aquel xeitiño de namorado de Pedro.
-Boa tarde, Mercedes, como vai?
-Por aquí, dándolle aos libros.
-Se tes algunha dúbida, xa sabes a quen preguntarlle –dicíalle coidadoso el, que repetía curso e estudiaba na aula da rapaza.
-Pois a bo sitio me mandas, burricán –e soltaba unha gargallada que a Pedro o facía corar e a min enchíame de carraxe.
Mercedes non se cansaba nunca das chanzas, pero a Pedro parecían non importarlle e, á tarde seguinte, preocupado só por premiar o meu bo facer cos deberes, recuncaba e entraba sorrinte na de Baldomero a mercar os meus caramelos.
Aquelas maneiras de rapaz formal non só me admiraban a min, senón que tiñan parva a toda a familia. Cando Pedro levaba xa unhas semanas mudado, un día que eu andaba a enredar no almacén da mercería da miña nai, chegoume dende o mostrador a voz da tía Teté.
-Tal parece que me cambiaron o fillo, Celia, xúrocho –dicíalle marabillada á miña nai-. Ten o seu cuarto como unha patena, pon a mesa sen que llo digas e fai todos os mandados sen chistar. Esta feito un home... Un home de calidade, vamos.
Eu sabía de sobra de quen falaba e comecei a camiñar a modo ata a porta do almacén para escoitar mellor.
-O amor, cuñada, o amor...-puíndenlle oír con asombro a miña nai e, ao sentirme descuberta, revolvinme para fuxir, tropecei sen querer cunha morea de caixas e botei polo chan douscentos ou trescentos botóns negros máis pequenos que a unlla do maimiño.
-Ammaaalia! A que andas, rapaza?
Quedei emocionada e sorprendida e, mentres recollía un por un os botóns do chan, convencinme de que, ao final, que Pedro e eu fosemos curmáns non parecía ser un drama na casa e menos ainda que eu fose unha nena, porque era só cousa de tempo. Pensei que tería que falar con el de todo iso, pero mentres gardaba os últimos botóns na caixa resolvín agardar unha ou dúas semanas por ver se el daba algún paso, como entón dicían que facían os homes.
Pero correron tres semanas e nada. Así que unha tarde que estaba de novo no almacén da tenda, mentras a miña nai e a tía Teté seguían cos seus dixomedíxomes fóra, resolvín corresponder ao seu amor paciente dalgunha maneira e mentres ensaiaba as palabras máis certas para dicirlle que nunca tería máis mozo que el, collín un retallo de tela encarnada e púxenme a traballar nel. Cando xa conseguira coser unha bolsiña con forma de corazón e andaba á busca dun pouquiño de recheo mol para enchela e rematala, oín un rebulir e unhas risiñas fóra e asomeime á mercería.
-Ai! Mira, mira!- dicía a miña nai sacudindo a man como se lle queimase.
Ela e a tía Teté estaban no bico dos pés xunto o escaparate e parecían dúas adolescentes.
-Ai! Que monada, Celia!
-Onde se viu, dime ti, parella máis bonita? Xa cho dicía eu-engadiu a miña nai.
Non sei como fun quen de chegar dende onde estaba ata a porta do negocio, pero cando vin a través do cristal cara a rúa tiña a certeza do que ía atopar, como quen intúe unha morte.
No mesmo parque onde eu pasei de mincha a Amalia e Pedriño virou Pedro, paseaba o meu curmán con Mercedes, a filla do señor Baldomero. Ían a mesma altura, pero a un metro un do outro, e ainda así había algo no seu camiñar vagaroso que non precisaba palabras.
A miña nai e a tía Teté seguiron a mirar enlevadas ata que escoitaron un salouco ao seu carón e se viraron á vez.
Ao verme a agulla nunha man e unha pinga de sangue no índice da outra, a miña nai abaixouse asustada.
-Ai, Amaliña, usa as agullas con tento, meu amor!
E mentres se encrequenaba agarimosa para sandar cun bico de nai a ferida do dedo sen querer pisou o retallo de tela encarnada que caíra esquecido aos meus pés.

4 comentários:

pau disse...

delicioso, amalia. tes sempre essa capacidade de evocar a infância que todos temos aí guardada. nom sei, é delcioso. eu, e reconheço que é o ponto fraco que nom podo evitar, tentaria nom utilizar palavras demasiado "enxebres", como encrequenar o agarimoso.. mas é umha opiniom mui pessoal, já sabes... resulta evidente ;)
a língua nom resulta mais linda por diferente... é linda pola sua estrutura mesma, pola forma que tem de recolher a água corrente do nosso pensamento. as palavras demasiado locais som como filigranas excesivas numa jarra preciosa... mas nom me fagas caso. escreves como um anjo.

Amalia Verdura disse...

Penso que tes toda a razón coa crítica, porque en galego escribo cousas que non sería quen de escribir en castelán, porque me resultarían empalagosas. Pero en galego non teño ainda nen veteranía nen vocabulario nen vergoña e vou un pouco a tentas, collendo un diccionario por aquí, mirando sinónimos por alá... E ás veces elixo palabras sin ser moi consciente que lle fan rinchar os dentes a unha galegofalante de verdade.
En fin, seguirei traballando, que para iso abrín o blogue.
E, por certo, moitas grazas polas flores. A min, que sempre fun unha bruxa, encántame que me comparen cun anjo.

pau disse...

Para efeitos da escrita, tanto faz que sejas anjo ou bruja... o caso é ter esse poder mágico de evocaçom e a capacidade de transitar pola alma do outro.. já sabes.
escreves como umha bruja, entom.

Amalia Verdura disse...

Tá bom.