sábado, 30 de junho de 2007

Paxaros na cabeza (ou Bechos, só)

O outro día oín un chío na casa. Estaba diante do ordenador, como agora, e sentín a voz dun paxariño no corredor. Na miña casa, onde as ventás son de madeira vella, entran sons de todas partes e non podes facer caso de ningún: cando parecen voces no corredor, veñen do portal; cando te figuras que é da rúa, chegan do patio interior. Confúndenme a min, pero tamén a Roque, o meu gato, que levanta as orellas, en garda, fitando na dirección oposta ao ruído.
Agora os dous xa aprendimos e facémonos os xordos, e por iso ao chío non lle prestamos oídos. Roque, que durmía feito un nobelo no seu sillón, apenas moveu unha orella, igual que se escorrentase unha mosca, e eu seguín tecleando como quen está afeita a escoitar voces ou ver pantasmas.
O segundo chío, uns minutos despois, metéuseme máis na cabeza e fíxome pensar se non habería un niño perto dalgunha ventá ou na cornixa do edificio. Roque, pola súa banda, levantou un chisco o rabo, como se tentase con ese apéndice escoitar mellor, e voltou a enrodelalo no corpo.
Deberon pasar polo menos dez minutos ata o terceiro chío, pero desta vez tiven que xirar as rodas da miña cadeira e, a lume de carozo, saír detrás de Roque, que ía ás carreiras xa polo corredor cara o cuarto do fondo co seu paso preciso e mol de bo cazador. Cando cheguei, el trataba de rubir por un estor mentras un pardal revoaba ousado xunto a moldura de escaiola do teito.
Por sorte, Roque é botado para adiante, pero os seus instintos están refinados de máis, así que non tiven problema en tiralo do estor, do que malamente se sostiña, e pechalo no baño. Voltei ao cuarto, cerrei a porta e abrín de todo a ventá, que non estaba levantada máis que dez centímetros ou así, para ventilar apenas e para que o meu benquerido Roque non tivera nunca tentacións de saír voando detrás dunha pomba. O pardal saiu ás presas e soltou un pío longo e chorón mentras eu, despois de baixar de novo a ventá e deixar libre a Roque, voltei ao escritorio matinando na aventura daquel paxaro, que entrara na casa dun gatón por unha fenda mínima e logo non fora quen de saír.
Cando logrei concentrarme –Roque tardou moito menos en coller de novo o sono no seu sillón- escribín case sen parar tres parágrafos do traballo que tiña entre mans e, cando estaba facendo o esforzo de fiar con tento a seguinte idea, escoitei outro chío. Pareceume unha alucinación ou un soño, pero non dubidei en ir cara o corredor amodiño, para non despertar ao gato. Estaba na metade cando outro chío chegou dende a cociña. Ás presas entrei e pechei a porta, pero alí parecía que non había ninguén. Mirei polo teito, mirei polo chan, enriba da neveira. Nada. Pareime un momento a pensar se estaba a tolear ou se os tolos eran os paxaros, que non sería a primeira vez, pero mentras tentaba reaccionar soou outro chío e xa non tiven dúbidas.
Viña do oco que quedaba entre a neveira e a ventá, onde gardo a vasoira, e ainda que ao primeiro seguín sen ver nada, axiña descubrín un paxariño diminuto que comezou a chiar aloucado en canto acheguei a man. Era tan cativiño que non fun quen de collelo por medo a esmagalo e, nun voo curto, alcanzou o outro lado da cociña. Aniñouse entón nun canto e, por fin, puiden rodealo cos dedos e miralo de perto. Era un poliño de pardal e no peto ainda tiña unha peluxe de pó que debeu enganchar ao afociñar na vasoira. Tireilla con coidado, mentras o bechiño tremía como unha folla, e leveino cara a ventá. Acerquei a man á altura da fenda e en canto o pardal pousou as patiñas na madeira da fiestra revolveuse un intre e saiu voando como se fose unha bolboreta. A loucura de chíos que soou entón dende todos os cantos do patio fíxome pensar que os paxaros tolearan de vez. Un métese na casa por unha fenda, outro entra por outro lado, agora chían como quen da vivas...
Voltei ao escritorio, seguín cismando, incapaz de retomar o traballo, e de súpeto, mentras ollaba o meu cultivado e doméstico gato durmindo no seu sillón diante da tele, ocorreúseme pensar se non habería ainda bechos que conserven instintos tan primitivos como o de xogar a vida polos fillos.
Animaliños!, pensei.

4 comentários:

Amalia Verdura disse...

Para saber máis:
www.elhabitatdelunicornio.net/category/esa-tonteria-llamada-amor/page/2/

Xosé disse...

Se a túa historia é verdade, non é simple ficción, vou ter que aprender a voar para aniñarme na túa cociña á espera de que ti me recollas e me acariñes cos teus dedos de seda. Ou non. Se cadra son máis bicho que ese pequeno pardal.

Amalia Verdura disse...

Estasme a facer as beiras?

Xosé disse...

saudiños. vou responder con retraso, un mes, xa que xullo é para o lecer. A resposta é non, ainda que se es como contas tería que empezar a pensalo.
Agora vou tratar de pórme ao día porque aacho qque vou con un pouco de atraso.